Arkadaslik ustune...

Asagidaki okuyacaginiz yazi "Su Cilgin Turkler" kitabindan bir alintidir. Bana e-maille geldi, sizinle paylasmak istedim cok etkilendigim icin.

"Savasin en kanli gunlerinden biriydi. Asker en iyi arkadasinin az ileride, kanlar icinde yere dustugunu gordu. Insanin basini bir saniye siperden cikaramayacagi gibi bir ates altindaydilar. Asker tegmenine kostu hemen: "Komutanim, bir kosu arkadasimi alip geleyim mi?" Delirdin mi der gibi bakti tegmen... "Gitmeye degmez oglum, arkadasin delik desik olmus. Buyuk olasilikla olmustur bile. Kendi hayatini da tehlikeye atma sakin!" Ama asker o kadar israr etti ki, tegmen izin vermek zorunda kaldi. "Peki, dene bakalim!" Asker yogun ates altinda firladi siperden ve mucize eseri arkadasinin yanina kadar gitti, yarali arkadasini sirtlandigi gibi tasidi. Birlikte siperin icine yuvarlandilar. Tegmen kosup yaraliya bir goz atti ve nefes nefese bir kenara yikilmis askere dondu: "Sana hayatini tehlikeye atmaya degmez dememis miydim! Bu zaten olmus..." "Degdi Komutanim, degdi!" dedi asker. "Nasil degdi, arkadasin zaten olmus, gormuyor musun?" "Gene de degdi komutanim, cunku yanina vardigimda henuz yasiyordu, ve onun son sozlerini duymak, dunyalara bedeldi benim icin..." Ve, hickirarak, arkadasinin son sozlerini tekrarladi: "Gelecegini biliyordum!"

Kalbimizde "arkadaslik" denilen bir mucize var. Nasil oldugunu, nasil basladigini bilemezsiniz. Ama bunun ozel bir armagan oldugunu, Allah'in bir lutfu oldugunu bilirsiniz. Gercekten de arkadaslar nadide mucevherlerdir. Yuzunuzu guldurup, basarmaniz icin cesaret verirler. Sizi dinlerler ve kalplerini acmaya hazirdirlar. Boylesine "gercek" arkadaslarimiz varsa ne sansli bize...